Moeders, staan jullie op de foto’s?
Februari jl. las ik een bijzonder artikel van Lauren Collins van The New Yorker. In de Victoriaanse tijd, als er foto’s van kleine kinderen gemaakt werden in een studio, werden de moeders ‘gebruikt’ als menselijk meubel om de kinderen vast te houden. Want het fotograferen duurde toen wel even. De ‘Hidden Mother Photography’. De moeders werden verstopt onder doeken en kleden, soms was nog een deel van hun lichaam zichtbaar. Of soms werd zelfs hun gezicht zwartgeverfd. Het ging tenslotte om het kind. Maar een beetje vreemd was het natuurlijk wel.
Dat is nu niet meer nodig, want een foto is zó gemaakt; een kind hoeft nu niet meer zo lang stil te zitten ☺. Het is wél zo dat moeders niet vaak op foto’s staan.
Kijk maar eens naar de foto’s die je het afgelopen jaar hebt genomen. Waar heb je foto’s van gemaakt? En hoe vaak sta jij zelf op de foto? En dan bedoel ik niet een selfie ☺
In hetzelfde artikel in The New Yorker vertelt Collins over de Française Laura Vallet, die opeens ontdekte dat zij nauwelijks op de foto’s stond van haar gezinsleven. Zij heeft toen een onderzoek gedaan via Twitter, en daaruit werd duidelijk dat honderden vrouwen, moeders dezelfde ervaring hadden.
De moeders zijn meestal de gezinsreporter, en behoren volgens hun kinderen tot de ‘mamarazzi’ ☺. Ze leggen het leven van het gezin vast. Dus naast verjaardagsfeestjes en familiefoto’s – waar ze vaak zelf niet op staan - maken ze ook foto’s van de gewone, dagelijkse dingen. En de eerste tandwissel, de lievelingsknuffel, de eerste dag op school.
Ook ik. Toen ik jaren geleden wat vakantiefotoboekjes maakte, kwam ik erachter dat ik nauwelijks op de foto’s stond. Mooie, leuke, grappige foto’s, dat wel. Maar waar was ik? Soms op een verdwaalde foto een glimp van mij. De familiefotograaf…
Vanaf dat moment, ben ik af en toe gaan vragen of iemand in mijn gezin een foto van mij wilde maken. Op reis, en ook gewoon thuis. Achter mijn bureau, op de fiets, bezig met opruimen ☺. Want juist die foto’s geven ‘later’ zoveel informatie. Hoe mijn kamer er uit zag, welke kleding ik toen droeg, hoe lang of kort mijn haar was.
‘Nou dan maak je toch een selfie..’ Dat heb ik ook zeker gedaan, om er maar voor te zorgen dat ik ook in het foto archief kwam. Maar leuker is, om ervoor te zorgen dat er wat spontaner foto’s gemaakt worden waar ik ook op staat. Dus dat ik er niet om hoef te vragen – want dan moet ik poseren ☺
Want ik merk het bij mijn eigen familie en bij mijn klanten: de meest geliefde foto’s in fotoboeken zijn de foto’s waar mensen op staan. Je gezin, familie, dierbare vrienden en mensen die je gekend hebt.
En natuurlijk is dit misschien iets te generaliserend. Want met de smartphone in de broekzak wordt er inmiddels ook heel veel door vaders gefotografeerd. En ben je geen moeder, dan herken je jezelf misschien wel als de dochter of zus die altijd de foto’s maakt, of je bent de fotograaf van de vriendengroep….
Bronnen:
Het artikel in de New Yorker
en Wikipedia
Ellen Massaro, professional foto organizer
