Geen slordige stapels meer

Ordenen en structureren is, zacht uitgedrukt, niet mijn sterkste kant. Dat zie je in mijn huis en dat zag je dus ook aan hoe ik met foto’s omging. Stapels en stapels had ik er, op allerlei verschillende plaatsen. Tussen de boeken in de boekenkast, in lades en in dozen op zolder. Met pijn en moeite heb ik de afgelopen jaren voor mijn beide zoons een babyboek gemaakt. Bij die twee plakboeken bleef het. Door mijn drukke leven als werkende moeder kwam ik er niet aan toe meer in te plakken.

Als ik weer eens iets kwijt was, stuitte ik af en toe op die losse foto’s. ‘O ja’ , dacht ik dan, ‘daar moet ik ook nog wat mee.’ En dan vergat ik ze weer. Maar ergens knaagde het. Foto’s zijn mooie herinneringen. Die moet je koesteren, niet laten verstoffen in een doos of onderin een la.

Toen Ingeborg voorstelde om eens met mijn foto’s aan de slag te gaan, was ik opgelucht. Ik had eerlijk gezegd verwacht dat we er samen voor zouden gaan zitten. Maar omdat we steeds zoveel andere dingen te doen hadden, stelde Ingeborg voor dat ik mijn losse foto’s ook aan haar mee mocht geven, in een boodschappentas. Ik moest even wennen aan het idee – het voelde toch een beetje alsof ik mijn leven aan haar meegaf. Maar toen dacht ik: of ze nou hier in een doos liggen of bij Ingeborg thuis zijn, maakt eigenlijk niets uit. Bovendien weet ik dat Ingeborg heel zorgvuldig en betrouwbaar is. Ik besloot ze haar toe te vertrouwen. Ze vroeg me hoe ze de ordening aan moest brengen – chronologisch of op thema. Ik koos voor chronologisch.

Twee weken later kwam Ingeborg stralend met een mooie doos aanzetten. Erin zat een groot deel van mijn foto’s, rechtop, keurig geordend met tabbladen ertussen met jaartallen erop. Die had ze zelf uitgezocht; knap vond ik dat. Het was een cadeautje. Geen slordige stapels meer, met van alles kriskras door elkaar, maar mijn leven in een chronologisch volgorde. Opeens zat er een verhaal in, dat ik al bladerend kon herbeleven.

Ik kan het iedereen aanraden om z’n foto’s te laten ordenen. Het is niet alleen fijn voor jezelf, maar ook voor je kinderen en kleinkinderen. Die hebben niks aan los rondslingerende foto’s. Zo’n overzichtelijke doos nodigt uit tot samen kijken en verhalen vertellen. Wie weet, maak ik zelfs nog weleens plakboeken. Ik weet nu in elk geval waar ik dan moet beginnen’